,,Roszczeniowa księżniczka?'' – jak relacja z tatą kształtuje kobiecość i postrzeganie mężczyzn.

W dzisiejszym świecie, w którym zjawisko toksycznej męskości stało się modnym hasłem powtarzanym w mediach, a pseudofeministyczne aktywistki budują narrację o mężczyznach jako źródle wszelkiego zła, coraz więcej kobiet gubi się w zrozumieniu istoty męskiej energii. W rezultacie, zamiast dostrzegać w mężczyźnie partnera do wzajemnego rozwoju i budowania równowagi, widzą w nim rywala, którego należy pokonać, zdominować lub przynajmniej kontrolować. Tego rodzaju przekaz jest jednak niebezpieczny, bo odbiera relacjom ich naturalną harmonię. Zamiast wspólnoty opierającej się na zaufaniu i uczuciu, powstaje relacja pełna napięcia, w której obie strony walczą o władzę, a nie o bliskość. Tymczasem zrozumienie męskości nie powinno być walką z nią, lecz próbą przywrócenia równowagi między dwoma pierwiastkami – kobiecym i męskim – które dopiero razem tworzą pełnię.

Coraz częściej młode kobiety, wychowane w świecie, gdzie kobiecość utożsamiana jest z siłą, a siła z dominacją, tracą zdolność do odczuwania swojej naturalnej energii. Zamiast czerpać z łagodności, intuicji, empatii i subtelności, starają się udowodnić, że potrafią być twardsze od mężczyzn. Tymczasem w relacji nie chodzi o walkę ani o to, kto ma rację, lecz o współbrzmienie dwóch różnych częstotliwości. Kobieta, która nie potrafi być kobieca, wcześniej czy później zacznie przytłaczać swojego partnera emocjonalnie i energetycznie. Mężczyzna zaś, czując się zdominowany, zamknie się w sobie lub odejdzie – nie z braku miłości, lecz z braku przestrzeni na własną tożsamość. Prawdziwa bliskość wymaga bowiem równowagi, a równowaga rodzi się z akceptacji różnic, nie z ich negacji. W tym kontekście szczególnego znaczenia nabiera relacja między ojcem a córką. To właśnie ojciec jest pierwszym mężczyzną, którego dziewczynka poznaje, obserwuje i – w pewnym sensie – idealizuje. To od niego uczy się, czym jest męska obecność: czy towarzyszy jej bezpieczeństwo i stabilność, czy raczej dystans i chłód. Ojciec staje się lustrem, w którym córka odbija późniejsze schematy emocjonalne. Jeśli była przez niego słuchana, widziana i doceniana, w dorosłym życiu prawdopodobnie będzie wybierać mężczyzn, którzy ją szanują. Jeśli natomiast dorastała w atmosferze braku uwagi, krytyki lub nieobecności, może w przyszłości nieświadomie szukać w partnerach potwierdzenia własnej wartości. W ten sposób relacja z ojcem kształtuje nie tylko emocjonalne oczekiwania wobec mężczyzn, ale również to, jak kobieta postrzega siebie.

Ojciec ma moc zaszczepienia w córce przekonania, że jest ważna, mądra i wystarczająca taka, jaka jest. Ale ma też moc – czasem zupełnie nieświadomie – podkopania jej pewności siebie. Współczesna kultura nie uczy mężczyzn, jak być ojcami. Wielu z nich albo odtwarza wzorce surowego autorytetu, albo popada w drugą skrajność – stając się bezradnymi wobec emocji dziecka. Tymczasem córka nie potrzebuje ani ojca-dyktatora, ani ojca-kumpla. Potrzebuje mężczyzny, który pokaże jej, że siła nie musi oznaczać agresji, a wrażliwość nie jest słabością. Tylko wtedy zrozumie, że prawdziwa kobiecość nie polega na rywalizacji z mężczyznami, ale na byciu sobą w pełni – z sercem otwartym, ale ugruntowanym w poczuciu własnej wartości.

Nie można jednak pomijać faktu, że wiele dziewcząt dorasta w rodzinach rozbitych, w których ojciec odszedł – często nie dlatego, że nie kochał swoich dzieci, ale dlatego, że relacja z ich matką przestała być relacją miłości, szacunku i wzajemnego wsparcia. Takie sytuacje są trudne emocjonalnie, lecz nie powinny być oceniane w kategoriach winy. Człowiek ma prawo szukać szczęścia i układać swoje życie na nowo. Dojrzała kobieta, dorastająca w rodzinie, w której ojciec odszedł, powinna z czasem zrozumieć, że jego decyzja nie była wymierzona przeciwko niej. To była decyzja człowieka, który również miał swoje granice, potrzeby i prawo do nowego początku. Nie każdy związek jest wieczny – i nie każdy powinien taki być. Dorosłość polega między innymi na umiejętności przyjęcia tej prawdy bez osądu. Kiedy kobieta zrozumie, że ojciec, który odszedł, nie przestał być jej ojcem, lecz po prostu zmienił swoją życiową drogę, zaczyna dojrzewać emocjonalnie. Przestaje nosić w sobie żal, który zamyka serce i zatruwa kolejne relacje. Zamiast obwiniać przeszłość, zaczyna patrzeć na nią z dystansu i empatią. Pojmuje, że życie dorosłych jest złożone, a ludzie podejmują decyzje kierując się niekiedy dobrem, które w danym momencie jest niewidoczne dla dziecka. Flondrianizm, jako filozofia świadomego życia, przypomina właśnie o tej perspektywie: o zrozumieniu, że każdy jest indywidualną jednostką, która ma prawo dążyć do harmonii i spełnienia, nawet jeśli oznacza to trudne wybory. Świadome życie to życie bez wiecznego rozliczania przeszłości – to umiejętność przekształcania doświadczeń w mądrość, a nie w ciężar.

W duchu flondrianizmu relacje między ludźmi – także między rodzicami i dziećmi – postrzegane są jako przestrzenie wzajemnego rozwoju, a nie własności. Ojciec nie należy do córki, tak jak córka nie należy do ojca. Każdy z nich jest odrębnym bytem, który spotyka się z drugim po to, by przekazać lekcję, energię i emocję. Gdy to spotkanie zostaje przeżyte świadomie, nie rodzi się z niego cierpienie, lecz zrozumienie. W tym sensie nawet nieobecność ojca może stać się początkiem duchowego wzrostu, jeśli zostanie zaakceptowana jako element większej całości. Kobieta, która dojrzewa w tej świadomości, przestaje definiować swoją wartość przez relacje z mężczyznami – zaczyna czuć się pełna sama w sobie.

Nie można jednak ignorować błędów wychowawczych, które kształtują postawy wielu współczesnych córek. Część ojców, chcąc zrekompensować dziecku własne braki emocjonalne lub poczucie winy, wychowuje tzw. „roszczeniowe księżniczki”. Z miłości tworzą w nich przekonanie, że wszystko im się należy, że świat powinien ustępować im drogi, a mężczyzna – spełniać każdy kaprys. W efekcie takie dziewczęta dorastają z fałszywym obrazem kobiecości i męskości, w którym związek staje się polem do manipulacji, a nie wzajemnego szacunku. Ojciec, który wychowuje córkę, ponosi ogromną odpowiedzialność – nie tylko za jej bezpieczeństwo, lecz także za jej wewnętrzny kompas moralny. To on, często nieświadomie, pokazuje jej, jak daleko można się posunąć w relacjach, gdzie leżą granice szacunku i jak wygląda dojrzała miłość. Z kolei brak ojca lub jego emocjonalna nieobecność często skutkuje odwrotnym schematem – córka przez całe życie szuka w mężczyznach potwierdzenia, że jest wystarczająco dobra. Takie kobiety mają tendencję do przyciągania partnerów, którzy je ignorują, wykorzystują lub dewaluują. Nie dlatego, że tego chcą, lecz dlatego, że nie znają innego modelu miłości. Ich podświadomość próbuje na nowo przeżyć stary scenariusz, licząc, że tym razem zakończy się on inaczej. To jednak błędne koło, które może przerwać jedynie świadomość – zrozumienie, że żaden mężczyzna nie wypełni pustki po ojcu, jeśli kobieta sama nie nauczy się być dla siebie wsparciem.

Współczesna kobieta, chcąc zbudować zdrową relację, powinna więc wrócić do źródła – do momentu, w którym nauczyła się kochać lub bać się męskiej energii. To powrót nie do przeszłości w sensie dosłownym, lecz do wnętrza, do emocji, które zostały ukształtowane przez pierwszego mężczyznę w jej życiu. Świadomość tego jest początkiem wolności, bo dopiero zrozumienie własnych mechanizmów pozwala wybierać zamiast reagować. Flondrianizm podkreśla, że tylko człowiek, który zna siebie, może budować relacje oparte na autentyczności. W przeciwnym razie całe życie będzie tańczył w rytm cudzych melodii, próbując odtworzyć emocjonalne wzorce z dzieciństwa.

Relacja ojciec–córka jest zatem nie tylko fundamentem emocjonalnym, ale i energetycznym. Ojciec uczy córkę, jak reagować na męską energię – czy przyjmować ją z ciekawością i spokojem, czy z lękiem i napięciem. Od jakości tej relacji zależy, czy kobieta będzie w stanie zachować równowagę między swoją siłą a wrażliwością. Bo prawdziwa kobiecość nie polega na kruchości ani na twardości – polega na umiejętności bycia sobą w każdej sytuacji, bez potrzeby udowadniania czegokolwiek. Mężczyzna natomiast, który spotyka taką kobietę, nie czuje się zagrożony jej mocą, lecz zainspirowany jej autentycznością. W tym sensie przyszłość relacji międzyludzkich zależy od tego, jak będą wychowywane dzisiejsze córki. Jeśli nauczą się, że mężczyzna nie jest wrogiem, lecz sojusznikiem, a miłość nie jest wojną o władzę, lecz wspólną podróżą, świat stanie się miejscem bardziej harmonijnym. Ale żeby tak się stało, potrzebni są ojcowie, którzy rozumieją swoją rolę – nie jako dostarczyciele dóbr materialnych, lecz jako przewodnicy emocjonalni. I potrzebne są matki, które pozwolą ojcom tę rolę pełnić, nie rywalizując z nimi o autorytet.

Świadome życie, o którym mówi flondrianizm, to życie zrozumiane w swojej złożoności – bez idealizowania, ale też bez potępienia. Każdy człowiek jest sumą doświadczeń, a każde doświadczenie ma sens, jeśli zostanie przekształcone w mądrość. Kobieta, która dorastała w cieniu trudnej relacji z ojcem, ma szansę stać się najbardziej świadomą wersją siebie, jeśli zamiast uciekać od bólu, zacznie go rozumieć. Bo świadomość nie polega na braku ran, lecz na umiejętności patrzenia na nie z dystansu i wdzięcznością. W końcu dojrzewanie do pełni siebie to proces, w którym przestaje się szukać winnych, a zaczyna się rozumieć ludzi takimi, jacy są – niedoskonali, emocjonalni, czasem pogubieni, ale zawsze w drodze do własnego dobra. Córka, która zrozumie swojego ojca – nie jako symbol, lecz jako człowieka – odzyskuje wolność. Przestaje być ofiarą przeszłości i staje się kobietą, która potrafi kochać nie dlatego, że musi, lecz dlatego, że potrafi.